9 Aralık 2012 Pazar






Kurtuluşumun provasını hiç yapmamışım meğer.
Ayakta durmak için tutunduğum dallar o kadar zayıfmış ki hangisine yönelsem kırılıveriyor yazık.
Ne kadar yanılgıdaymışım ve ne kadar da yalnız
mışım.
Göremedim... A...rdıma bakmak gelmiyor bugün içimden, yüzleşemiyorum kendimle yüzüm olmadığı için…
Susuyorum, unuttuğum ve erteleyip durduğum tövbelerime ihtiyacım var şimdi.
 Susuyorum. Utanıyorum!...

1 yorum:

  1. Kendi kimliğinden utanırcasına tövbelerle yaşamak insanı benliğinden çıkarıp herşeyin aksini yapma ihtiyacı doğurur.

    Sen yalnız kalmış bedeninde yalnızlığınla yüzleşmeye çırpınırken aslında seni senden alan kimliğinin pişmanlığındasındır belkide...

    YanıtlaSil